Nang Namulat Ang Kanyang Mata

“Dad, bakit hindi ka pumunta sa ospital kung ganito na pala ang sakit mo?” Sabi ni Avery habang

hawak ang malamig na kamay ng ama. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata.

“Ang dali mo namang sabihin! Saan tayo kukuha ng pera para madala ang tatay mo sa ospital?” Bangit

ni Wanda.

Umangat ang ulo ni Avery habang sinasabi, “Hindi ka ba nakakuha ng malaking halaga mula sa

Fosters? Bakit hindi mo ginamit iyon para tulungan si Tatay?”

Unusod ang nguso ni Wanda at sinabing, “Ginamit namin ang perang iyon para pambayad sa mga

utang! Alam mo ba kung magkano ang utang ng kumpanya ng tatay mo? Huwag mo akong tignan na

parang kinain ko ang pera mo, Avery! Tsaka hindi na gagaling ang tatay mo! Mabuti nang namatay

siya!”

Matapos niyang sabihin lahat ng malulupit na salita, walang pusong lumabas ng silid si Wanda.

Hindi umalis si Avery at sinamahan niya ang kanyang ama.

Sa huli, si ama niya pa rin ito. Noon pa man ay mahal na niya ito, at ayaw niyang mawala ang kanyang

ama.

“Huwag kang magalit sa kanya, Tatay. Hindi naman sa ayaw ka niyang ipagamot, pero wala talagang

pera ang pamilya,” sabi ni Avery habang nakatayong umiiyak sa tabi ng kama. “Dad, sana

malampasan mo ito…”

Hindi narinig ni Jack ang sinabi ni Avery.

Sa halip, tumingin ito sa kanya na puno ng luha ang mga mata. Nanginig ang kanyang mga labi at

mahina ang boses habang sinasabi, “Avery… My darling… Nabigo kita… Nabigo ko ang mama mo…

Babawi ako sa susunod na buhay…”

Biglang bumitaw ng kamay ng kanyang ama na sa pagkakahawak sa kanya.

Isang matinis na sigaw ang bumalot sa loob ng bahay.

Kumalabog sa sakit ang puso ni Avery.

Sa magdamag, ang kanyang mundo ay sumailalim sa isang makabagbag-damdaming pagbabago.

Siya ay may asawa at buntis, at ang kanyang ama ay wala na.

Inakala niya na siya ay isang bata pa lamang, ngunit ang buhay ay inalis sa kanya at itinulak siya sa

isang malungkot at walang pag-asa sitwasyon.

Ang araw ng libing ay isang madilim at maulan.

Walang gaanong mga tao ang dumalo sa libing, hindi mula nang bumagsak ang mga Tates.

Pagkatapos ng libing, pumunta si Wanda sa isang hotel kasama ang mga bisita.

Ang mga tao ay nakakalat na parang isang kawan ng mga ligaw na ibon.

Hindi nagtagal, si Avery at Laura na lang ang naiwan sa sementeryo.

Ang kanilang kalooban ay kasing dilim ng kulay abong kalangitan.

“Nandidiri ka ba kay Tatay, Nay?” Tanong ni Avery habang nakatitig sa lapida ng kanyang ama sa

habang may luhang sa kanyang mga mata.

Ibinaba ni Laura ang kanyang tingin at sinabi sa mahinang boses, “Oo. Kahit patay na siya, hinding-

hindi ko siya mapapatawad.”

Hindi maintindihan ni Avery.

“Kung ganoon, bakit ka umiiyak?” tanong niya.

“Dahil mahal ko siya,” bumuntong-hininga si Laura. “Masalimuot ang mga relasyon, Avery. Hindi lang

ito tungkol sa pag-ibig o pagkamuhi. Dahil ang isang relasyon ay maaring mabuo sa gitna ng pag-ibig

at galit.”

Noong gabing iyon, bitbit ni Avery ang kanyang pagod na katawan pabalik sa mansyon ni Elliot.

Mula sa araw ng pagkamatay ni ng tatay niya hanggang sa katapusan ng libing, ay tumagal ng tatlong

araw.

Hindi man lang siya bumalik sa mansyon sa loob ng tatlong araw.

Walang sinuman mula sa pamilyang Foster ang nakipag-ugnayan sa kanya.

Hindi niya sinabi kahit kanino sa Foster house ang tungkol sa pagpanaw ng kanyang ama.

Ang relasyon kay Elliot ay mas malamig kaysa sa yelo at mas malamig kaysa sa niyebe.

Pagpasok ni Avery sa looban, napansin niyang nakasindi ang mga ilaw ng mansyon, at napuno ng

mga bisita ang sala.

Ang lahat ay nakabihis ng pang-siyam at masayang nag-uusap na may mga baso ng alak sa kanilang

mga kamay.

Napahinto si Avery sa kanyang paglalakad.

“Madam!” Napansin siya ni Mrs. Cooper at nagmamadaling lumapit.

Marahil ito ay dahil ang malamig at nakakaawang ekspresyon ni Avery ay lubos na kabaligtaran sa

kasiglahan ng sala, ngunit ang ngiti sa mukha ni Mrs. Cooper unti unti napalitan ng pagkabahala.

“Umuulan sa labas. Pumasok ka na!” Sabi ni Mrs Cooper sabay hawak sa braso ni Avery at hinila

papunta sa sala.

Si Avery ay nakasuot ng itim na trench coat habang ang kanyang payat at patas na mga binti na

sumisilip mula sa ilalim ng laylayan. Sa kanyang mga paa ay isang pares ng itim, mababang takong na

leather na sapatos.

Malamig ang kanyang aura, na iba sa kanyang karaniwang kilos.

Dinalhan siya ni Mrs. Cooper ng isang pares ng pink at magarang tsinelas sa bahay.

Nagpalit ng tsinelas si Avery at hindi sinasadyang napasulyap sa sala.

Ang mga bisita ni Elliot ay sinusuri siya ng mabuti na tila siya ay isang hayop na ngaling sa zoo.

Mapanghusga at walang galang ang kanilang mga mata.

Ginamit ni Avery ang parehong tingin upang tingnan si Elliot, na nakaupo sa gitna ng sopa.

May hawak siyang sigarilyo sa pagitan ng kanyang mga daliri, at napapalibutan siya ng usok. Sa gitna

ng usok, ang malamig niyang mukha ay parang isang malagim na panaginip.

Dahilan ng tingin niya sa kanya ay dahil sa babaeng nakaupo sa tabi niya.

Ang babae ay may magandang itsura at ng mahaba at itim na buhok. Nakasuot siya ng puting damit na

nakayakap sa kanyang braso na may napakagandang makeup. Kung titignan, napakaganda niya at ito

ay nangingibabaw.

Ang dibdib nito ay halos nakadikit kay Elliot habang hawak niya ang isang sigarilyo gamit ng kanyang

mga daliri.

Halata namang ordinaryo lang ang relasyon ng babaeng ito kay Elliot.

Ilang segundo matapos ang tingin ni Avery sa babae ay bahagyang nagsalubong ang mga kilay nito.

“Ikaw si Avery Tate, tama?” sabi ng babae habang tumayo sa sopa at mapanuksong naglakad papunta

kay Avery. “Nabalitaan ko na ikaw ang asawang pinili ni Madam Rosalie para kay Elliot. Maganda ang

panlasa niya. Medyo maganda ka, maliit lang… Oh, hindi ko sinasadya ang iyong edad. Ang tinutukoy

ko ay ang katawan mo…”

Dugtong naman ni Avery, “Maganda ka, at sexy. Lahat ng bagay tungkol sa iyo ay mas maganda

kumpara sakin… So, kailan ka papakasalan ni Elliot?”

Ang kanyang walang pakialam na tono ay nagdulot sa babae ng inis at galit.

“Sino ka para pagsalitaan ako ng ganyan? Alam mo ba kung gaano ako katagal sa tabi ni Elliot? Kahit

asawa ka niya, kung sasampalin kita sa mukha ngayon, wala iyang pakialam sayo!”

Nang matapos magsalita ang babae ay itinaas niya ang kanyang braso.

Narinig ang tunog ng pagkabasag ng salamin.

Kinuha ni Avery ang isang mamahaling bote ng alak at binasag ito sa coffee table!

Ang alak ay tumalsik at tumulo sa gilid ng mesa, habang patuloy itong tumutulo sa ilalim ng carpet.

Namumula ang mata ni Avery sa galit habang mahigpit na hawak ang basag na wine bote, itinutok niya

ito sa arroganteng babae.

“Gusto mo akong away? Tara! Pagsinpal mo ako, papatayin kita!” sigaw niya habang papalapit sa

babaeng may basag na bote.

Lahat ng tao sa kwarto ay natulala.

Sinasabi na ang panganay na anak na babae ng pamilya Tate ay isang mababang-profile na introvert,

ngunit ito ay naging… Siya ay baliw!

Matang lawin ang tingin ni Elliot habang humihipak ng nagsisigarilo.

Ang kanyang nag-aapoy na tingin ay nakatuon sa hirap na hirap at walang awa na mababakas sa

mukha ni Avery.